UNOS
by:cma
Isinilang ako sa Barangay ng Concepcion, Bayan ng Socorro Province ng Oriental Mindoro. Payak at napakahirap ng buhay, taga Batangas pareho mga magulang ko...father ko ay Lobo, Batangas at Bauan, Batangas naman mother ko.
Mag-isa lang akong anak nila...marahil ay dahil sa 40 plus n rin sila naging mag-asawa.
Maayos ang pamumuhay namin during the time na buhay pa ang mother ko...may kunti kaming negosyo ng pangangalakal sa mga katutubong mangyan doon...marami sa mga katutubong mangyan ay sa amin na ibinibenta ang kanilang mga saka gaya ng mga root crops at fruits mula
sa kabundukan instead na dalhin pa nila ito sa bayan.
ISANG ARAW, September 3, 1980...anim(6) na taong gulang ako, mga ganap na 17:00hrs .. dumating ang unos sa buhay namin...nagkaroon ng malakas na bagyong "ATANG" ang pangalan at malakas na lindol...dahil sa ang bahay namin na isang dampa lamang sa tabi ng ilog...nagka-landslide...nadala nito ang lupang kinatatayuan ng aming bahay...dahil sa gabi nga noon...pinalad na makalabas kami ng bahay...subalit...mabilis ang mga pangyayari...inabot ng malakas na pagbagsak ng malalaking bato at putik ang bahay namin...di na rin nakalabas ng bahay ang aking ina...
Di na namin malaman ng aking ama kung alin ang unang gagawin...ang maghukay ba?...para makuha ang bangkay ng aking ina sa ilalim ng putik...or sundan ang agos ng tubig para alamin at masundan kung tinangay nga nila ang aking ina....pero dahil dalawa lang kami...humingi muna kami ng tulong sa aming mga kabarangay na may 3 kilometro pa ang layo mula sa pinangyarihan ng trahedya...
Hinukay ng mga tao ang putik na tumabon sa lugar, gamit ang mga pala lamang...maya-maya pa ay may naramdaman silang malambot na tila katawan...nagmadali silang naghukay...maya-maya pa ay nakita na nila ang katawan...pero hindi ito ang katawan ng aking ina...kundi ang alaga at paborito kong aso...lumipas ang mahabang oras ng paghuhukay..pero walang nakitang katawan ng tao sa lugar...
NOON, naisip ng tatay ko na umalis muna kami...kinuha ang alaga naming kalabaw at sinundan ang agos ng ilog na malawak...sa aming paglalakad malayo na sa pinangyarihan ng trahedya ...mga 3:00AM na ...may namataan kami na tao sa di kalayuan...nagmadali kami...pero ...for the first time...noon pa lang ako nakakita ng KAPRE...nagkataon lang marahil na dumaan ang KAPRE...habang kami ay dumaraan din...di naman kami tinakot ng kapre...sa halip ay nagpatuloy lang siya sa pag-cross sa daan. Itinuloy na rin namin ang paglalakad sakay ng aming kalabaw.
Di rin namin natagpuan ng umagang iyon ang aking ina...hanggang may natanggap kaming balita mga bandang - hapon na...natagpuan na daw ang bangkay ...ayun sa ilang nakasaksi during the time na inaanod ng baha ang nanay ko...nakita daw nilang nakasakay ito sa bubong ng bahay...pero dahil sa lakas at laki baha di nila nagawang iligtas ito. Nakita nila ang bangkay na...bingot...puro sugat ng mga matatalim na kahoy ang mukha at nakadapa na sa buhanginan...gabi ang pangyayari kaya di na marahil nakaiwas..bukod sa takot...at panglalamig ng katawan, sanhi ng patuloy na ulan.
Mga dakong 15:00hrs dumating na nga ang namamagang mukha na puro sugat,sa barangay hall muna dinala, mula sa tabing ilog...na may layong siguro mga 2 kilometro...
Malakas na mga iyak ang bumalot sa paligid...pakiramdam ko ay nawalan na ng pag-asa ang kalahating bahagi ng buhay ko ng mga panahong yun, bagamat bata pa ako noon...
Marami akong iniisip ng mga oras na iyon..tirahan...damit...pera...paano na??? wala ng natira sa amin...kaya kahit sino siguro ay ganun din ang mararamdaman...
Marami akong naunawaan sa mga pangyayari...sa bang hulihan ng kwento ko na lang isasaad...
MULTO SA ILOG
---------------------------
ILANG ARAW matapos ang libing...sa lugar na kung saan nakita ang bangkay ng aking ina ...nagpapakita malimit ang multo ng nanay ko habang floating ito sa tapat ng tubig...ayon sa mga taong malimit makakita doon....
First Year : Di ako gaanong aktibo sa pag-aaral, ang gusto ko lang ay pasa kahit na puro palakol lang ok na sa akin. Wala naman nagpapaalala sa akin ang pagkakaiba ng mataas ang grade at ng pasa lang. Ang sabi ng ibang di rin nakapag aral na parents "ang anak ko ay ayos naman, basta pasa sila ayos na yun!"...di ko alam alam na nagiging produkto na pala ako ng maling pananaw na iyon.
Kaya nga muntik ang akong mag-failed sa english subject ko noon...natakot ako noon...kasi naisip ko na wala na ngang perang pang-aral tapos babagsak pa ako...eh di wala na lalo kinapuntahan ang buhay ko...
Biglang naalala ko noon ang sabi ni "Tony: isang kong naging kaibigan mga 30yrs old na siya nun"..."Boy...matalino ka."
TAPOS, minsan nagkaroon pa ng pananalita ang High School Principal namin ang natatandaan ko lang ay : "....kayo mga mag-aaral...wala namang bobo sa inyo..TAMAD LANG kayong mag-aral...dahil wala naman talagang bobo...kundi tamad lang!...." Di ko nakalimutan ang pangyayaring iyon na parang may connection sa sinabi ni Tony.
Mula noon ay sinubok ko ang aking sarili...gusto kong mapatunayan na matalino ako na naging tamad lang mag-aral kaya ganun grades ko.
NANGARAP...nagsimulang mag-aral ng tuloy-tuloy kasi 2nd year na ako at napunta pa sa pinaka lowest section...nangarap na kung matalino ako...dapat magawa kong maka-akyat sa 2nd section kapag naging 3rd year na ako...Napatunayan ko na totoo nga ang sinabi ng principal, walang bobo kundi tamad lang...na-promote na ako sa 2nd section(Emerald) 3rd year...Muling nagpatuloy ako, laging nag-aaral at muling pinangarap na mapunta sa TOP SECTION kapag naging 4th year na...
Tiyaga at sipag sa pag-aaral, napuntahan ko ang section na minimithi ko noon, 4th CORAL na ako, di man ako kasing galing ng mga bagong classmates ko sa CORAL-IV, masaya naman ako dahil sa panahon ng aking high school ay napatunayan ko sa sarili ko na may kakayahan ako sa larangan ng pag-aaral na mai-angat ito, basta mag-aral lang mabuti.
ALAM ko na hindi pa iyon ang katapusan ng aking pangarap...at itoy patuloy sa buhay...darating ang college na panahon...
Dumating ang time na nahihiya na akong ipakilala ang tatay ko kasi wala na siyang inatupag kundi illegal gambling. Nagbinata ako, nagkaka-crush pero di makapanligaw...kasi para sa akin noon wala akong karapatang magmahal hanggat wala akong sapat na panggastos.
During School days, malimit naglalakaad pa rin ako, kasi minsan P5.00 lang baon ko, tapos kanin lang at mga gamit sa school ang dala ko...walang ulam yun...ang ulam bahala na kung ano magkakasya...kung walang ipabibili para sa mga quiz or project, may ulam ako, pero kpag meron...magtatago na lang ako sa likod ng school kapag kumain ako...meaning kanin lang kakainin ko...kasi nakakahiya kung makikisabay ako...wala naman akong ulam eh...
NAKATAPOS ako ng high school ng hindi ko alam kung paano ko nakumpleto mga pambayad sa toga at mga dapat bayaran para sa graduation.
HIRAM NA SAPATOS
Noong umakyat ako sa Stage upon recieving my Diploma, hiniram ko lang sa isang teacher ang sapatos ko...(nakahiya man sabihin) pero yun ang totoo...sobrang hirap ng buhay...napaiyak din ako after ng graduation kasi gusto kong magtuloy sa college..pero pakiramdam ko wala ng pag-asa...
COLLEGE NA!
AFTER HIGH SCHOOL, nagwork ako sa janitor just to earn money...pero di ko alam na katambal ko na pala ang "DETERMINATION". Patuloy akong nangarap na balang-araw eh makakapag-college din.
By September 1992, nakapag-aral ako ng computer at nakatapos, 2005 ay muli akong nag-aral ng computer ibang course naka-3sem lang ako...kasi di na kinaya ng budget ko sa work..dahil working student ako...sa bench lang natutulog kung gabi ..for 3 yrs tiniis kong ganun ang routine ng buhay... MULI noong year 2000 natapos ko ang pangalawa kong Diploma ng Computer...nag-aral ng Computer Engineering...pero 3RD year palang ang nakukuha ko...pending pa rin..due to insuffecient financial support. Naniniwala ako sa "Wheel of the Wind" na song. Di tayo laging nasa ilalim...ang mahalaga ay laging may determination kang kasama sa buhay mo at mga pangarap...
"DETERMINATION SA BAWAT PANGARAP."
During may College days, I also work with STI Colleges(Binan & Santa Rosa) as Computer System Administrator, I work with them for more than 9 years. Now, I'm Presently working with the japanese company Handling Computer Hardware and Software-Network Administration.
God is Great! Patuloy siyang gumagabay sa aking buhay!
Kaya Advice ko lang..."A day without challeging yourself to learn to learn something new, is a day wasted!"
Isinilang ako sa Barangay ng Concepcion, Bayan ng Socorro Province ng Oriental Mindoro. Payak at napakahirap ng buhay, taga Batangas pareho mga magulang ko...father ko ay Lobo, Batangas at Bauan, Batangas naman mother ko.
Mag-isa lang akong anak nila...marahil ay dahil sa 40 plus n rin sila naging mag-asawa.
Maayos ang pamumuhay namin during the time na buhay pa ang mother ko...may kunti kaming negosyo ng pangangalakal sa mga katutubong mangyan doon...marami sa mga katutubong mangyan ay sa amin na ibinibenta ang kanilang mga saka gaya ng mga root crops at fruits mula
sa kabundukan instead na dalhin pa nila ito sa bayan.
ISANG ARAW, September 3, 1980...anim(6) na taong gulang ako, mga ganap na 17:00hrs .. dumating ang unos sa buhay namin...nagkaroon ng malakas na bagyong "ATANG" ang pangalan at malakas na lindol...dahil sa ang bahay namin na isang dampa lamang sa tabi ng ilog...nagka-landslide...nadala nito ang lupang kinatatayuan ng aming bahay...dahil sa gabi nga noon...pinalad na makalabas kami ng bahay...subalit...mabilis ang mga pangyayari...inabot ng malakas na pagbagsak ng malalaking bato at putik ang bahay namin...di na rin nakalabas ng bahay ang aking ina...
Di na namin malaman ng aking ama kung alin ang unang gagawin...ang maghukay ba?...para makuha ang bangkay ng aking ina sa ilalim ng putik...or sundan ang agos ng tubig para alamin at masundan kung tinangay nga nila ang aking ina....pero dahil dalawa lang kami...humingi muna kami ng tulong sa aming mga kabarangay na may 3 kilometro pa ang layo mula sa pinangyarihan ng trahedya...
Hinukay ng mga tao ang putik na tumabon sa lugar, gamit ang mga pala lamang...maya-maya pa ay may naramdaman silang malambot na tila katawan...nagmadali silang naghukay...maya-maya pa ay nakita na nila ang katawan...pero hindi ito ang katawan ng aking ina...kundi ang alaga at paborito kong aso...lumipas ang mahabang oras ng paghuhukay..pero walang nakitang katawan ng tao sa lugar...
NOON, naisip ng tatay ko na umalis muna kami...kinuha ang alaga naming kalabaw at sinundan ang agos ng ilog na malawak...sa aming paglalakad malayo na sa pinangyarihan ng trahedya ...mga 3:00AM na ...may namataan kami na tao sa di kalayuan...nagmadali kami...pero ...for the first time...noon pa lang ako nakakita ng KAPRE...nagkataon lang marahil na dumaan ang KAPRE...habang kami ay dumaraan din...di naman kami tinakot ng kapre...sa halip ay nagpatuloy lang siya sa pag-cross sa daan. Itinuloy na rin namin ang paglalakad sakay ng aming kalabaw.
Di rin namin natagpuan ng umagang iyon ang aking ina...hanggang may natanggap kaming balita mga bandang - hapon na...natagpuan na daw ang bangkay ...ayun sa ilang nakasaksi during the time na inaanod ng baha ang nanay ko...nakita daw nilang nakasakay ito sa bubong ng bahay...pero dahil sa lakas at laki baha di nila nagawang iligtas ito. Nakita nila ang bangkay na...bingot...puro sugat ng mga matatalim na kahoy ang mukha at nakadapa na sa buhanginan...gabi ang pangyayari kaya di na marahil nakaiwas..bukod sa takot...at panglalamig ng katawan, sanhi ng patuloy na ulan.
Mga dakong 15:00hrs dumating na nga ang namamagang mukha na puro sugat,sa barangay hall muna dinala, mula sa tabing ilog...na may layong siguro mga 2 kilometro...
Malakas na mga iyak ang bumalot sa paligid...pakiramdam ko ay nawalan na ng pag-asa ang kalahating bahagi ng buhay ko ng mga panahong yun, bagamat bata pa ako noon...
Marami akong iniisip ng mga oras na iyon..tirahan...damit...pera...paano na??? wala ng natira sa amin...kaya kahit sino siguro ay ganun din ang mararamdaman...
Marami akong naunawaan sa mga pangyayari...sa bang hulihan ng kwento ko na lang isasaad...
MULTO SA ILOG
---------------------------
ILANG ARAW matapos ang libing...sa lugar na kung saan nakita ang bangkay ng aking ina ...nagpapakita malimit ang multo ng nanay ko habang floating ito sa tapat ng tubig...ayon sa mga taong malimit makakita doon....LUMIPAS ang 2 taon...grade-2 na ako...tinuruan na akong maluto ng sinaing ng aking ama...bagong simula na ito ng aking buhay...nag-aaral ako at nagtitis maglakad ng 15 tawid ng paliko-likong ilog bago makarating sa school...umaga...hapon ganun na ang routine ko. Mayroon lamang na 25cents na baon plus kanin
at tuyong-isda na ulam. May mga pangyayari na minsan nagalit ang tatay ko...dahil lagi daw akong wala sa bahay, kasi wala akong kalaro sa bahay. Di ako ini-enroll ng grade-4 ...pero dahil sa gusto ko maka
pasok, pinilit kong maghanap ng pagkakakitaan, naghanap ako sa bukid ng pwede kong maibenta para maka-enroll...P21.50 lang ang enrollment fee noon na kailangan ko...isipin nyo yun kung gaano kahirap para sa akin...as in walang-wala ako...pero sa awa naman ng Diyos, nakapagbenta ako ng mga root crops ng P50.00...kaya khit na huli na ako sa enrollment nakahabol pa rin ako, natapos ko ang Elementary na puno pa rin ng pagtitiis.
HIGH SCHOOL
pasok, pinilit kong maghanap ng pagkakakitaan, naghanap ako sa bukid ng pwede kong maibenta para maka-enroll...P21.50 lang ang enrollment fee noon na kailangan ko...isipin nyo yun kung gaano kahirap para sa akin...as in walang-wala ako...pero sa awa naman ng Diyos, nakapagbenta ako ng mga root crops ng P50.00...kaya khit na huli na ako sa enrollment nakahabol pa rin ako, natapos ko ang Elementary na puno pa rin ng pagtitiis.First Year : Di ako gaanong aktibo sa pag-aaral, ang gusto ko lang ay pasa kahit na puro palakol lang ok na sa akin. Wala naman nagpapaalala sa akin ang pagkakaiba ng mataas ang grade at ng pasa lang. Ang sabi ng ibang di rin nakapag aral na parents "ang anak ko ay ayos naman, basta pasa sila ayos na yun!"...di ko alam alam na nagiging produkto na pala ako ng maling pananaw na iyon.
Kaya nga muntik ang akong mag-failed sa english subject ko noon...natakot ako noon...kasi naisip ko na wala na ngang perang pang-aral tapos babagsak pa ako...eh di wala na lalo kinapuntahan ang buhay ko...
Biglang naalala ko noon ang sabi ni "Tony: isang kong naging kaibigan mga 30yrs old na siya nun"..."Boy...matalino ka."
TAPOS, minsan nagkaroon pa ng pananalita ang High School Principal namin ang natatandaan ko lang ay : "....kayo mga mag-aaral...wala namang bobo sa inyo..TAMAD LANG kayong mag-aral...dahil wala naman talagang bobo...kundi tamad lang!...." Di ko nakalimutan ang pangyayaring iyon na parang may connection sa sinabi ni Tony.
Mula noon ay sinubok ko ang aking sarili...gusto kong mapatunayan na matalino ako na naging tamad lang mag-aral kaya ganun grades ko.
NANGARAP...nagsimulang mag-aral ng tuloy-tuloy kasi 2nd year na ako at napunta pa sa pinaka lowest section...nangarap na kung matalino ako...dapat magawa kong maka-akyat sa 2nd section kapag naging 3rd year na ako...Napatunayan ko na totoo nga ang sinabi ng principal, walang bobo kundi tamad lang...na-promote na ako sa 2nd section(Emerald) 3rd year...Muling nagpatuloy ako, laging nag-aaral at muling pinangarap na mapunta sa TOP SECTION kapag naging 4th year na...
Tiyaga at sipag sa pag-aaral, napuntahan ko ang section na minimithi ko noon, 4th CORAL na ako, di man ako kasing galing ng mga bagong classmates ko sa CORAL-IV, masaya naman ako dahil sa panahon ng aking high school ay napatunayan ko sa sarili ko na may kakayahan ako sa larangan ng pag-aaral na mai-angat ito, basta mag-aral lang mabuti.
ALAM ko na hindi pa iyon ang katapusan ng aking pangarap...at itoy patuloy sa buhay...darating ang college na panahon...
PANTAWID-GUTOM
During my high school, maraming pangyayari ang di ko makakalimutan...natuto ako ng sugal, maging kubrador ng jueteng...para lang may mabaon sa eskwela, kasi noong first year ako naging kubrador na rin ang tatay ko...akala ko ay ok lang kasi kumikita naman ng pantawid gutom. Di ko alam na iba pala ang magiging epekto nito sa Moral at Psychological ko. Di na kasi nagtatrabaho tatay ko kundi puro jueteng na lang.Dumating ang time na nahihiya na akong ipakilala ang tatay ko kasi wala na siyang inatupag kundi illegal gambling. Nagbinata ako, nagkaka-crush pero di makapanligaw...kasi para sa akin noon wala akong karapatang magmahal hanggat wala akong sapat na panggastos.
During School days, malimit naglalakaad pa rin ako, kasi minsan P5.00 lang baon ko, tapos kanin lang at mga gamit sa school ang dala ko...walang ulam yun...ang ulam bahala na kung ano magkakasya...kung walang ipabibili para sa mga quiz or project, may ulam ako, pero kpag meron...magtatago na lang ako sa likod ng school kapag kumain ako...meaning kanin lang kakainin ko...kasi nakakahiya kung makikisabay ako...wala naman akong ulam eh...
NAKATAPOS ako ng high school ng hindi ko alam kung paano ko nakumpleto mga pambayad sa toga at mga dapat bayaran para sa graduation.
HIRAM NA SAPATOS
Noong umakyat ako sa Stage upon recieving my Diploma, hiniram ko lang sa isang teacher ang sapatos ko...(nakahiya man sabihin) pero yun ang totoo...sobrang hirap ng buhay...napaiyak din ako after ng graduation kasi gusto kong magtuloy sa college..pero pakiramdam ko wala ng pag-asa...
COLLEGE NA!
AFTER HIGH SCHOOL, nagwork ako sa janitor just to earn money...pero di ko alam na katambal ko na pala ang "DETERMINATION". Patuloy akong nangarap na balang-araw eh makakapag-college din.
By September 1992, nakapag-aral ako ng computer at nakatapos, 2005 ay muli akong nag-aral ng computer ibang course naka-3sem lang ako...kasi di na kinaya ng budget ko sa work..dahil working student ako...sa bench lang natutulog kung gabi ..for 3 yrs tiniis kong ganun ang routine ng buhay... MULI noong year 2000 natapos ko ang pangalawa kong Diploma ng Computer...nag-aral ng Computer Engineering...pero 3RD year palang ang nakukuha ko...pending pa rin..due to insuffecient financial support. Naniniwala ako sa "Wheel of the Wind" na song. Di tayo laging nasa ilalim...ang mahalaga ay laging may determination kang kasama sa buhay mo at mga pangarap...
"DETERMINATION SA BAWAT PANGARAP."
During may College days, I also work with STI Colleges(Binan & Santa Rosa) as Computer System Administrator, I work with them for more than 9 years. Now, I'm Presently working with the japanese company Handling Computer Hardware and Software-Network Administration.
God is Great! Patuloy siyang gumagabay sa aking buhay!
Kaya Advice ko lang..."A day without challeging yourself to learn to learn something new, is a day wasted!"
-PATULOY ANG BUHAY-
Comments